-Mag best wat ruis hebben, het hoeft niet ‘mooi’. -Is geen tv. Soms is tv het wel. -Spreekt tot de verbeelding. -Kan een uur durende documentaire zijn, maar ook een 10 seconden durende live toevalstreffer. -Daar hoef je niet goed voor te kunnen luisteren. -Kan gemaakt worden door mensen zonder radiohoofd. -Is meestal gelul. -Niet alleen bij rampen. -Hoe meer stemmen, hoe meer vreugd. -Zorgt er voor dat je aan niets anders toekomt. -Dat heb ik nog nooit gehoord. -Reportofoon, WZ, Comrex of gewoon even mobiel inbellen. -Biertje?! Dat geluid alleen al.. -Daar moesten we maar eens wat mee gaan doen!
Een half miljoen mensen trokken naar Amsterdam voor de huldiging van het Nederlands elftal. Zelf vond ik het toch raar.. Je wordt 2de op het WK en Nederland loopt massaal uit alsof we wereldkampioen zijn geworden. Wat moeten we organiseren als dat laatste over bijvoorbeeld vier jaar werkelijk gebeurt?! De dag na de finale stond ik naast de landingsbaan op Schiphol waar de spelers arriveerden. En toen de dag van de huldiging.. Op naar de hoofdstad en de Herengracht. Lopend naar het Museumplein zag ik meerdere mensen in de gracht zwemmen. Wat een groots onthaal voor de spelers.. Op het Museumplein sprak ik live op Knooppunt Kranenbarg Bernard Welten, de Amsterdamse politiekorpschef, ik heb hem nog nooit zo vrolijk gezien. Burgemeester Van der Laan had vooral een nat pak.
De beklimming begint vanuit het dorp Le Bourg d'Oisans en telt 21 haarspeldbochten. Dat betekent 14 kilometer lang omhoog fietsen met een gemiddelde stijging van maar liefst 8%!! Ja, dat is Alpe d’HuZes! Alles voor het goede doel KWF Kankerbestrijding!En er moet getraind worden!!
Daarom nam ik Ruth Jacott op sleeptouw, die al jaren niet meer op een fiets had gezeten..
Op vrijdagmiddag 7 mei kreeg een selectie van onze PowerVrouwen een clinic door meervoudig wereld- en Olympisch kampioene Marianne Vos. Helaas konden niet alle PowerVrouwen erbij zijn. Marianne leerde de renners 'sur place', maar ook om de bochten op de Alpe d'Huez ruim te nemen omdat je daar kunt herstellen. Ik deed verslag van de clinic.
Op Tweede Pinksterdag ben ik met onze Powervrouwen Wendy van den Ham, Petra van Tongeren, Ruth Jacott en Helga van Leur op de Cauberg gaan trainen! Er werd vele malen omhoog geklommen, er werd flink gezweet en met de speciale KWF collectebus werd ook nog geld opgehaald! Luister hier!
De laatste training voor ons vertrek naar Frankrijk met wereldkampioen boksen Esther Schouten die zelf kanker overleefde. Op de dijk tussen Hoorn en Volendam.. beluister het hier!
Wat is radio zonder een radio? Gisteren heb ik een kleine handzame radio van Freeplay gekocht. Ja, ook dat is (een) #mooieradio. Omdat het ding op zonne-energie werkt hoef ik niet meer van stopcontact naar stopcontact. Non-stop speelt ie vanaf het moment dat ik wakker word, overal waar ik in huis ga!
Wat is mooie radio? Het is een vraag die ik nog steeds niet goed kan beantwoorden, ook al ben ik er al jaren in m'n hoofd en op de radio mee bezig. Het is iets anders dan goede radio. Goede radio zou ik simpelweg omschrijven als radio die de boodschap doelmatig overbrengt naar de luisteraar. Dat doet ieder programma op z'n eigen manier, voor z'n eigen doelgroep. Daardoor zijn er grote verschillen te beluisteren als je de Nederlandse ether afstruint, maar de grote verschillen hoeven nog niet te betekenen dat het één beter is dan het ander.
Maar wat is dan mooie radio? Ik twitter dagelijks over radio. Vaak zet ik in zo'n bericht de volgende hashtag #mooieradio. Dat doe ik natuurlijk niet als ik dat wat ik hoorde helemaal niets vind. Dat doe ik op die momenten waarop dat wat op de radio te beluisteren was niet enkel en alleen mijn oor wist te bereiken. Maar ja, wanneer gebeurt dat? Wanneer ga je op het puntje van je stoel zitten? Wat moet er op de radio gebeuren om mij als luisteraar te raken?
Een definitief antwoord op die vraag heb ik nog steeds niet. Wel weet ik dat een 'echt' verhaal, een deel van het antwoord is. Net als: een goede vraag, een stilte, een mooie stem, een werkelijk betrokken geïnterviewde of 'een nieuw geluid'.
Maar met die wetenschap ben ik er nog niet als radiomaker. Elke situatie is anders -dat geeft beperkingen, maar ook kansen. Zo was ik twee dagen na de val van kabinet Balkenende IV bij paleis Noordeinde om live verslag te doen van de politici die de koningin bezochten. In de stromende regen tussen tientallen andere journalisten. Op zo'n moment kun je je geen fout permitteren. Maar moet je je dan conformeren aan de ongeschreven regels van de Haagse kaasstolp?! Want die schrijven voor dat je alleen vraagt 'wat heeft u tegen de koningin gezegd' en 'hoe moet het nu volgens u verder?' Als je m'n live bijdragen terug luistert, hoor je volgens mij direct wat wel en niet werkt. Nog zo'n vraag, had ik dit live moeten vertellen?
Niet minder hectisch was het in Haarlem waar de Olympische sporters werden gehuldigd. Ik had precies een kwartier de tijd om er zoveel mogelijk te interviewen terwijl ze 400 meter door de binnenstad van Haarlem liepen -omringd door supporters en beveiligingsmensen. Dat maakte het niet gemakkelijk, en dat hoor je helaas terug, maar in dit geval is iets beter dan niets vrees ik..
Veel minder hectisch was het in Almere tijdens de gemeenteraadsverkiezingen. Ik had van te voren een duidelijk plan. Had me ingelezen. Kon ter plekke voorgesprekken houden met de mensen die ik live zou gaan interviewen. Daardoor weet je welke vraag wel 'werkt' en welke vraag je beter niet kan stellen. Niets stond mij meer in de weg om mooie radio te gaan maken.. zou je denken. Maar helaas -en dat is tegelijkertijd het leuke van live radiomaken- vlak voor mijn eerste live-bijdrage hield de Comrex (zendapparatuur) er mee op.. Samen met de voorzitster van het stembureau rende ik naar buiten om het daar alsnog te proberen. Maar helaas ook daar kon ik geen verbinding met Hilversum maken. Er zat niets anders op dan haar met m'n mobiele telefoon te interviewen (voor de goede verstaander, een mobieltje heeft kwalitatief een veel mindere microfoon). Beluister het hier, oordeel zelf.
Een uur later ging ik nog een keer live om de negentienjarige Gwen ter Bruggen te interviewen die voor het eerst zou gaan stemmen. Graag had ik haar met m'n microfoon willen volgen tot vlak voor het stemhokje. Maar dat durfde ik niet aan vanwege de broze verbinding met de comrex. Toch werd het een mooi gesprek. In het voorgesprek was Gwenn heel openhartig over haar sympathie voor de PVV. Met treffende voorbeelden kon ze me uitleggen waarom zij en haar vrienden vinden dat er 'iets moet worden gedaan aan veiligheid en de buitenlanders'. Eenmaal live gaf ze de voorbeelden ook, al hoe wel..
