Woensdag 23 december bepaalde de rechter in Utrecht dat Laura niet uit huis wordt geplaatst. Zij mag bij haar vader blijven en zich voorbereiden op de grote zeilreis om de wereld. Iedereen blij: Laura, vader, Kinderbescherming en Jeugdzorg. Behalve haar moeder. Zij verliet woensdag de rechtszaal vroegtijdig en hevig geëmotioneerd.
Als verslaggever heb ik de zaak gevolgd en veel met de moeder, Babs Müller, gesproken. In het gesprek dat ik voerde met Dayenne Schuring van Bureau Jeugdzorg kwam me dat van pas. Woensdagavond toen ik net thuis kwam van de zitting in de Rechtbank Utrecht, belde de moeder van Laura mij op. De dag ervoor hadden we al lang met elkaar gesproken en ook nu wilde zij graag háár kant van het verhaal met me delen.
Laura's moeder maakt zich zorgen om haar dochter en de zeilreis die zij wil maken. Maar zij wil vooral het contact met Laura behouden en verbeteren. Zij houdt van haar dochter. De zeilreis staat een goed contact in dit geval in de weg. Want zolang zij het ouderlijkgezag -en dus ook de verantwoordelijkheid voor de zeilreis- heeft, geeft dat zoveel verschil van mening en onenigheid, dat dat de goede relatie verstoord. Daarom heeft ze besloten het ouderlijkgezag over haar 14 jarige dochter geheel aan de vader over te dragen. Een bijzondere stap, maar in tegenstelling tot andere berichtgeving de volgende morgen, juist met als doel de band met haar dochter te herstellen.
zaterdag 26 december 2009
woensdag 16 december 2009
Op de pont
De gemeente Amsterdam had in 2002 nóóit het groene licht mogen geven om de Noord-Zuidlijn aan te leggen! Sterker: Het college burgemeester & wethouders had het besluit tot aanleg niet eens mogen vóórleggen aan de raad.
Dat concludeerde de enquêtecommissie, die onderzoek deed hóe de aanleg van de nieuwe metrolijn zó uit de hand heeft kunnen lopen.
Het rapport van de commissie telt veertig veelal zeer kritische conclusies.
Geen betere plaats om de stemming onder Amsterdammers te peilen dan op de pont tussen Amsterdam-Noord en -Zuid, dachten we op de redactie van Knooppunt Kranenbarg
Dus sprong ik in de trein naar de hoofdstad. Ik had precies anderhalf uur voordat ik live op Radio 2 te horen zou moeten zijn. In de trein had ik even de tijd om wat ANP berichten met conclusies van de enquêtecommissie te lezen.
Aangekomen bij de pont had ik twee zorgen. Blijft de verbinding met Hilversum werken terwijl ik met de pont van de ene naar de andere kant vaar?! En -niet geheel onbelangrijk- willen de forensen op de pont wel iets zeggen, als ik 'live' een microfoon onder hun koude neus duw?!
Uh.. nee, ik had ook nog een derde zorg: hoe bevries ik niet?!
Hier nog een mooie tijdlijn over het Noord-Zuidlijn nieuws
Dat concludeerde de enquêtecommissie, die onderzoek deed hóe de aanleg van de nieuwe metrolijn zó uit de hand heeft kunnen lopen.
Het rapport van de commissie telt veertig veelal zeer kritische conclusies.
Geen betere plaats om de stemming onder Amsterdammers te peilen dan op de pont tussen Amsterdam-Noord en -Zuid, dachten we op de redactie van Knooppunt Kranenbarg
Dus sprong ik in de trein naar de hoofdstad. Ik had precies anderhalf uur voordat ik live op Radio 2 te horen zou moeten zijn. In de trein had ik even de tijd om wat ANP berichten met conclusies van de enquêtecommissie te lezen.
Aangekomen bij de pont had ik twee zorgen. Blijft de verbinding met Hilversum werken terwijl ik met de pont van de ene naar de andere kant vaar?! En -niet geheel onbelangrijk- willen de forensen op de pont wel iets zeggen, als ik 'live' een microfoon onder hun koude neus duw?!
Uh.. nee, ik had ook nog een derde zorg: hoe bevries ik niet?!
Hier nog een mooie tijdlijn over het Noord-Zuidlijn nieuws
woensdag 2 december 2009
woensdag 15 juli 2009
In Los Angeles de dag voor MJ memorial
Het is nu al hét media-evenement van het jaar: de herdenkingsbijeenkomst voor de overleden popicoon Michael Jackson in het Staples Center in Los Angels. En daar mocht ik als 'broekie' bij zijn om er verslag van te doen. Een ervaring die zich niet in een paar regels laat omschrijven. Een ruime week eerder stond ik nog 'gewoon' in Amsterdam om verslag te doen van de emotionele herdenkingsbijeenkomst in de platenzaak. En nu was ik op een vroege zondagmorgen met het vliegtuig naar Los Angeles gevlogen. Het ticket was nog geen twaalf uur voor de vlucht geboekt. De beslissing om er heen te gaan was op het laatste moment genomen.
Eenmaal geland en in-gecheckt in mijn hotel, ben ik direct richting Staples Center gelopen. Nog nooit eerder zag ik zo veel journalisten bij elkaar. Zo veel camera's en microfoons, zo enorm veel 'straalwagens'. De bouw van de perstribune tegenover Stapels Center was al in volle gang. Voor het grote zilverkleurige gebouw stond een lange rij fans. De meeste afkomstig uit Los Angels of een 'buurgemeente'. Maarliefst twee uur stonden zij te wachten om hun boodschap voor Michael Jackson op het grote billboard te schrijven. Later die week bleek een bord niet genoeg, en volgden een tweede, derde, vierde, vijfde en een zesde extra brede.
Het werk van een verslaggever is op zo'n moment betrekkelijk eenvoudig; je moet praatjes aanknopen, veel praatjes aankopen. Uiteraard sprak ik fans aan -ook de Nederlandse fans bleken trouwens naar Los Angeles te zijn afgereisd. Police officers bleken ook bijzonder spraakzaam en vriendelijk. In tegenstelling tot de gemiddelde Nederlandse collega zeiden zij niet voortdurend: 'dat moet u aan de persvoorlichter vragen'. Maar voor het echte nieuws waren de gesprekjes met collega journalisten het meest nuttig. Sander Warmerdam van de NOS, die een paar uur na mij in L.A. arriveerde, zag het nieuwste nieuws vrijwel direct op zijn Amerikaanse mobiel. Met hem kon ik heel fijn samenwerken. We hielpen elkaar aan de laatste informatie, maar bovenal was hij een geweldige sparringpartner.
Na een korte nacht ging ik voor het eerst live:
Ook de tweede nacht in L.A. deed ik nauwelijks een oog dicht. Want niet alleen Knooppunt Kranenbarg wilde mijn verslagen, maar ook BNR Nieuwsradio en provinciale omroepen zoals RTV Rijnmond en RTV Utrecht. En ook de NCRV collega's van het Radio 1 programma Lunch!, zij wilden het vooral hebben over het mediaspektakel:
Eenmaal geland en in-gecheckt in mijn hotel, ben ik direct richting Staples Center gelopen. Nog nooit eerder zag ik zo veel journalisten bij elkaar. Zo veel camera's en microfoons, zo enorm veel 'straalwagens'. De bouw van de perstribune tegenover Stapels Center was al in volle gang. Voor het grote zilverkleurige gebouw stond een lange rij fans. De meeste afkomstig uit Los Angels of een 'buurgemeente'. Maarliefst twee uur stonden zij te wachten om hun boodschap voor Michael Jackson op het grote billboard te schrijven. Later die week bleek een bord niet genoeg, en volgden een tweede, derde, vierde, vijfde en een zesde extra brede.
Het werk van een verslaggever is op zo'n moment betrekkelijk eenvoudig; je moet praatjes aanknopen, veel praatjes aankopen. Uiteraard sprak ik fans aan -ook de Nederlandse fans bleken trouwens naar Los Angeles te zijn afgereisd. Police officers bleken ook bijzonder spraakzaam en vriendelijk. In tegenstelling tot de gemiddelde Nederlandse collega zeiden zij niet voortdurend: 'dat moet u aan de persvoorlichter vragen'. Maar voor het echte nieuws waren de gesprekjes met collega journalisten het meest nuttig. Sander Warmerdam van de NOS, die een paar uur na mij in L.A. arriveerde, zag het nieuwste nieuws vrijwel direct op zijn Amerikaanse mobiel. Met hem kon ik heel fijn samenwerken. We hielpen elkaar aan de laatste informatie, maar bovenal was hij een geweldige sparringpartner.
Na een korte nacht ging ik voor het eerst live:
Ook de tweede nacht in L.A. deed ik nauwelijks een oog dicht. Want niet alleen Knooppunt Kranenbarg wilde mijn verslagen, maar ook BNR Nieuwsradio en provinciale omroepen zoals RTV Rijnmond en RTV Utrecht. En ook de NCRV collega's van het Radio 1 programma Lunch!, zij wilden het vooral hebben over het mediaspektakel:
vrijdag 3 juli 2009
Michael Jackson de dag na zijn overlijden
Het onverwachte en trieste nieuws over de dood van Michael Jackson, is voor de Nederlandse fans moeilijk te bevatten. Geëmotioneerd en vol ongeloof zijn zij de dag na het nieuws samengekomen in platenzaak Fame in Amsterdam om het verdriet te delen.
The King of Pop was hun grote idool.
Ik had me verschillende voorstellingen gemaakt van het samenzijn, terwijl ik op weg was naar Amsterdam. Maar als ik als verslaggever platenzaak Fame binnenloop, ben ik toch verrast door de diepe bedroefdheid. Verspreid over de eerste verdieping van de winkel zitten en staan fans bij elkaar te huilen. Er wordt een minuut stilte gehouden. Zijn muziek wordt gedraaid. Er worden herinneringen opgehaald. Maar de tranen worden er niet minder om.
Als ik even daarna naar Madame Tussaud ga, om het wassenbeeld van Michael Jackson te bekijken tref ik ook daar trouwe fans. Ze tekenen het condoleance register en gaan met het beeld op de foto. Ook toeristen schuifelen voorbij. Sommigen schrikken toch even als ze de hoek om lopen en het beeld daar zo 'levensecht' zien staan. Ik vind het bijzonder om te zien dat de fans zo oprecht verdrietig zijn. Mooi om te zien dat ze samen het verdriet delen.
Luister hier naar het eerste verslag dat ik deed in Knooppunt Kranenbarg.
Hier na het tweede, ruim een uur later:
The King of Pop was hun grote idool.
Ik had me verschillende voorstellingen gemaakt van het samenzijn, terwijl ik op weg was naar Amsterdam. Maar als ik als verslaggever platenzaak Fame binnenloop, ben ik toch verrast door de diepe bedroefdheid. Verspreid over de eerste verdieping van de winkel zitten en staan fans bij elkaar te huilen. Er wordt een minuut stilte gehouden. Zijn muziek wordt gedraaid. Er worden herinneringen opgehaald. Maar de tranen worden er niet minder om.
Als ik even daarna naar Madame Tussaud ga, om het wassenbeeld van Michael Jackson te bekijken tref ik ook daar trouwe fans. Ze tekenen het condoleance register en gaan met het beeld op de foto. Ook toeristen schuifelen voorbij. Sommigen schrikken toch even als ze de hoek om lopen en het beeld daar zo 'levensecht' zien staan. Ik vind het bijzonder om te zien dat de fans zo oprecht verdrietig zijn. Mooi om te zien dat ze samen het verdriet delen.
Luister hier naar het eerste verslag dat ik deed in Knooppunt Kranenbarg.
Hier na het tweede, ruim een uur later:
vrijdag 19 juni 2009
Compilatie van uitzending op 4 juni 2009
Dit is een verslag van een spannende twee uur durende radio-uitzending. Op donderdag 4 juni deed een team van radioprogramma Knooppunt Kranenbarg namelijk mee aan Alpe d'HuZes. Om 100.000 euro in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding werd de Alpe 'd Huez beklommen.
Het team bestond uit: televisie-presentator Frits Barend, oud-wielrenner Adrie van der Poel, radio-presentator Frank du Mosch, oud-roeier Nico Rienks, oud-wielrenner Joop Zoetemelk en radio 2-luisteraar Eric Kuiper die zelf twee keer leukemie overleefde.
Het team bestond uit: televisie-presentator Frits Barend, oud-wielrenner Adrie van der Poel, radio-presentator Frank du Mosch, oud-roeier Nico Rienks, oud-wielrenner Joop Zoetemelk en radio 2-luisteraar Eric Kuiper die zelf twee keer leukemie overleefde.
dinsdag 9 juni 2009
Naar de top voor 100.000 euro live op Radio 2
04.00 uur. De wekker gaat. Over een uur gaat Alpe d’HuZes dan echt van start. Bert Kranenbarg en ik hebben hele kleine oogjes als we onze tanden staan te poetsen. Samen met collega Olfert Koning stappen we in ons busje richting de voet van de Alpe d’Huez. 
05.09 uur. Het is nog aarde donker, toch zijn er al veel renners onder aan de berg verzameld. Op dit vroege uur is het nog frisjes koud, dus wij hebben onze speciale Knooppunt Kranenbarg Alpe d’Huzes bodywarmers over onze jassen aangetrokken. De renners hebben allemaal lange broeken aan en warme extra mouwtjes. Op de meeste helmen zijn lampjes gemonteerd. Coen van Veenendaal, die Alpe d’Huzes in 2006 heeft opgericht, geeft het startschot. Minutenlang passeert ons een breed lint van fietsers. Wij moedigen ze aan, samen met vele andere vroege vogels.
06.10 uur Het is nog erg stil, het reliëf van de bergen verandert met de minuut door het bijzondere licht -stilte voor de storm. Wij zijn met onze Knooppunt Kranenbarg bus de berg een eindje opgereden.
In bocht 16, de Joop Zoetemelk-bocht, parkeren we. Ik maak verbinding met Hilversum via de Comrex, het zendapparaat. Aan de andere kant van de lijn Sander de Heer die net aan zijn ochtendprogramma is begonnen. Bert krijgt van hem een kleine anderhalve minuut de tijd om te vertellen wat voor iets bijzonders er gebeurt in Frankrijk. Terwijl we daar staan, krijgen we warme koffie aangereikt, komt de zon langzaam op en passeren de eerste fietsers met een opgewekte glimlach.
08.30 uur We zijn terug in het chalet. Te veel adrenaline in ons lichaam om nog even te slapen. We gaan dus maar ontbijten. De rest van de ploeg is inmiddels ook wakker. Het blijft een eer om samen met fietslegende Joop Zoetemelk aan de ontbijttafel te schuiven.
Frits Barend en Frank du Mosch zijn ook uit de veren, dus de grappen zijn niet van de lucht. Iets later komt Eric Kuiper binnen lopen. Hij overleefde twee keer leukemie en mocht als luisteraar mee met ons team van BN’ers, hij oogt toch een beetje gespannen.
10.00 uur Samen met Frank du Mosch en Joop Zoetemelk verlaat ik het chalet. We gaan in de auto richting de voet van de Alpe d’Huez, met in ons kielzog de cameraploeg van EenVandaag die Joop de hele week volgt.
10.45 uur Wat een drukte op de camping onderaan de berg. Renners die net starten aan de klim, anderen die voor de zoveelste keer naar beneden komen. En supporters, heel veel supporters. Als wij proberen te parkeren ontstaat er een kleine chaos. Als Joop Zoetemelk uitstapt willen verschillende Franse en Nederlandse cameraploegen hem filmen, omstanders vragen hem om handtekeningen en willen met hem op de foto. Ondertussen raak ik in paniek: ik ben mijn fietskleren vergeten!! Ik probeer Joop te bereiken, ik verwacht dat hij als echte fietser wel meerdere fietssetjes bij zich zal hebben. Ik kijk hem heel lief aan, en zoals ie is, kijkt hij heel lief terug. Wat een geluk: ik mag in het shirt en het broekje van een Nederlandse Tour d’ France winnaar de Alpe d’Huez beklimmen!!
11.15 uur Frank du Mosch, Joop Zoetemelk en ik beginnen aan de eerste klim. Joop kent iedere bocht, iedere scheur in het asfalt en de berg kent hem. Frank en ik gaan echter voor het eerst helemaal omhoog. Joop adviseert en moedigt aan, net als al die Nederlanders langs de kant van de weg. “Joopie, Joopie, Joopie!” Ik geniet, maar ondertussen ben ik in mijn hoofd bezig met de uitzending voor de middag. Collega Sven Stijnman belt vanuit Hilversum. Hij wil het nummer van staatssecretaris van Volksgezondheid Jet Bussemaker die om 17.45 door Bert telefonisch geïnterviewd gaat worden over onze actie voor KWF Kankerbestrijding. Omdat ik dat van te voren had geregeld, had ik ook het nummer. Hijgend en zwetend geef ik het nummer aan hem door. Ja, da’s wel even anders dan werken vanaf het Hilversumsebureau, zo fietsend met soms zelfs 11% stijgingspercentage.
13.00 uur Na een aantal stops voor interviews met onder andere Studio Sport, EenVandaag en Radio 1, komen we boven. Frank is zo blij als een kind en valt Joop en mij om de nek. Ik maak snel wat foto’s om ze direct per telefoon door te mailen naar Twitter en de krant Gooi en Eemlander.
16.00 uur Alle renners van team Knooppunt Kranenbarg hebben zich bij me gemeld. Zij zijn er klaar voor. Ze hebben er zo’n zin in, dat ze nu al willen starten met de finale klim. Maar dat is niet de afspraak ze moeten wachten tot 17.00 uur dan gaan we hun klim live op radio 2 verslaan.
Ondertussen test ik de verbindingen met Hilversum en bel ik heen en weer met presentator Bert Kranenbarg en samensteller Lennart van Dijk die boven op de top van de berg bij de geïmproviseerde openlucht studio aan het voorbereiden zijn. Om ons heen wordt het drukker en drukker, want een hoop Alpe d’Huzessers willen in onze uitzending samen met Joop Zoetemelk naar boven fietsen.
16.45 uur Ik zit nog niet eens op de fiets, maar zweet me rot. De verbinding via de Comrex met Hilversum werkt niet. De weg is inmiddels al speciaal op mijn verzoek afgezet, zodat onze prominente renners veilig kunnen starten. Zij staan op de fiets, schouder aan schouder klaar voor de start. Toch moeten zij nog op mij wachten, soms is er heel even een verbinding met Hilversum, maar hij is nog niet zoals ie zijn moet: stabiel, constant en mèt retourgeluid. Grote stress aan beide kanten van de lijn…
16.50 uur Met m’n fiets leunend tegen mijn been, mijn telefoon aan mijn ene oor, de koptelefoon op het andere, in mijn rechterhand de Comrex èn mijn rugzak, geef ik uiteindelijk het startschot: “Ze staan er klaar voor!! Ik zie een lachende Joop Zoetemelk, ik zie een wat gespannen Frits Barend, Eric Kuiper een zenuwachtige glimlach. Ze staan er helemaal klaar voor met de zon op hun hoofd. Daar boven de top van de berg. En we gaan nu rijden, jongens voor 100.000 euro. We gaan het doen, we gaan naar de top!!”
17.15 uur De uitzending is inmiddels begonnen en samen met Joop, Eric en Frits fiets ik de eerste bochten, het steilste stuk van de klim. Voor ons fietsen Adrie van der Poel en Nico Rienks, zij hebben de beste benen. Achter ons Frank du Mosch, hij kan het tempo nu al niet meer bijhouden. De bergen maakten een enthousiast kind van hem, want hij ging deze dag dan ook al twee keer eerder helemaal omhoog met zijn fiets. Ondertussen bel ik met de regisseur in Hilversum, Jarko Meurs, om te overleggen. In mijn rechterhand heb ik de microfoon die via een dikke draad verbonden is met het zendapparaat in mijn rugzak. Hij wil dat ik ‘live ga’. Snel fiets ik wat vooruit. Ik spring van mijn fiets, haal de zender uit mijn rugzak, start de verbinding, doe hem terug in mijn rugzak en spring weer op mijn fiets. In mijn oortje hoor ik nu dat ik nog 20 seconden heb voordat ik in de uitzending ben. Snel fiets ik naar Eric Kuiper. Hij weet wat de bedoeling is, blijft naast me fietsen en vertelt hoe zwaar het is. Het eerste live-gesprek is een feit. Eric zegt dat ie het warm heeft, maar dat hij goede hoop heeft op de afloop. Ik ben zo enorm trots op hem, hij doet het zo goed!! Fietsers om hem heen, reiken hem sponsjes met water aan te verkoeling, Eric kan door de vele chemokuren namelijk niet meer zweten. Drie bochten onder ons fietsen Frits en Joop en ver, heel ver achter ons fiets Frank du Mosch.
17.40 uur De Comrex heeft tussen bocht 15 en 10 geen bereik, omdat de rotsen ervoor zitten. Ik interview nu dus maar telefonisch.
Frits Barend: “Dit is echt genieten! Het enige dat ik voel is, gek genoeg, mijn rug.”
18.05 uur Mijn benen voel ik nog niet, gelukkig. Wel ben ik doorweekt van het zweet. Telkens moest ik op en afstappen om verbinding met Hilversum te maken. Telkens moest ik hard vooruit fietsen of dalen om de klim van onze renners te kunnen verslaan. Ik interview Eric voor het laatst vanaf de fiets terwijl hij de top van de berg in de verte ziet liggen. Nog een keer moedig ik hem aan. Dan moet ik hem laten lopen, hij gaat de top halen, ik moet naar de anderen afdalen om te kijken hoe de benen daar aanvoelen en rond draaien.
18.15 uur In mijn oortje hoor ik Bert in de uitzending vertellen dat ons doel bereikt is: we hebben 100.000 euro binnengehaald voor het goede doel!!
Ik schreeuw het uit, iedereen om ons heen moet dit horen! Frits, Joop en ik krijgen schouderklopjes van andere renners die om ons heen rijden.
18.20 uur Frits Barend heeft nog steeds een hele mooie tred. Joop Zoetemelk fiets naast hem, geeft advies en vertelt anekdotes. Af en toe ga ik tussen ze in fietsen om live-verslag te kunnen doen. Wanneer zij nog drie bochten voor de finish zijn, moet ik omdraaien om Frank du Mosch te gaan zoeken. Met hoge snelheid daal ik de berg af. En dat is met zo’n bezweet lichaam heel erg koud. Slechts met één hand kan ik maar remmen, want in mijn andere hand zit nog steeds de microfoon.
18.30 uur Frank fiets in bocht 10. Hij heeft nog een lange weg te gaan, maar kan geen woord meer uitbrengen. Als hij afstapt vraag ik omstanders om energiedrank en water voor hem. Samen gaan we verder. In mijn linkerhand een flesje energiedrank, mijn rechterhand –die met de microfoon- op de rug van Frank. Opeens breekt Bert in op de uitzending, Eric Kuiper heeft de eindstreep gehaald!
Ik krijg er kippenvel en natte ogen van. Jarenlang vocht hij tegen leukemie, gesteund door zijn lieve vrouw Gwenda en kinderen Rick en Manouk. Nu staan zij boven klaar om hem op te vangen, om hem te omhelzen, om zijn heldendaad te vieren.
18.50 uur Het einde van de uitzending nadert. Frank en ik realiseren ons, dat hij net niet optijd boven zal zijn. Ik vertel het hijgend in de uitzending. Frank’s benen komen nauwelijks meer rond, alle energie is daaruit verdwenen. Hij kan niet meer praten, zijn wiel zwabbert een beetje.
18.59 uur. Frank heeft de eindstreep gehaald! Hij is helemaal kapot. Het publiek en zijn teamgenoten applaudisseren! Als ik Eric met een grote glimlach zie staan naast zijn zoon, schiet ik weer vol. We omhelzen elkaar, net als de andere teamleden.
Iedereen is zo enorm blij, er zit een bijzondere energie in de lucht!
19.15 uur Samen met Frits Barend trek ik mijn regenjas aan, die ons tegen de kou moet beschermen. We gaan afdalen. De rest gaat met busjes naar beneden. In bocht 14 stoppen we. We maken foto’s van het diepe dal met de slingerende weg onder ons. Tijdens het dalen steken we in iedere bocht onze duim in de lucht om de verkeersregelaars met hun vlaggen te bedanken voor hun vrijwillige inzet. Als we eenmaal beneden zijn zetten we onze fiets tegen het huisje bij de ingang van de camping. Moe maar heel erg voldaan plof ik op de bank. Ik zet, nu pas, de inmiddels gloeiend hete Comrex uit.
05.09 uur. Het is nog aarde donker, toch zijn er al veel renners onder aan de berg verzameld. Op dit vroege uur is het nog frisjes koud, dus wij hebben onze speciale Knooppunt Kranenbarg Alpe d’Huzes bodywarmers over onze jassen aangetrokken. De renners hebben allemaal lange broeken aan en warme extra mouwtjes. Op de meeste helmen zijn lampjes gemonteerd. Coen van Veenendaal, die Alpe d’Huzes in 2006 heeft opgericht, geeft het startschot. Minutenlang passeert ons een breed lint van fietsers. Wij moedigen ze aan, samen met vele andere vroege vogels.
06.10 uur Het is nog erg stil, het reliëf van de bergen verandert met de minuut door het bijzondere licht -stilte voor de storm. Wij zijn met onze Knooppunt Kranenbarg bus de berg een eindje opgereden.
In bocht 16, de Joop Zoetemelk-bocht, parkeren we. Ik maak verbinding met Hilversum via de Comrex, het zendapparaat. Aan de andere kant van de lijn Sander de Heer die net aan zijn ochtendprogramma is begonnen. Bert krijgt van hem een kleine anderhalve minuut de tijd om te vertellen wat voor iets bijzonders er gebeurt in Frankrijk. Terwijl we daar staan, krijgen we warme koffie aangereikt, komt de zon langzaam op en passeren de eerste fietsers met een opgewekte glimlach. 08.30 uur We zijn terug in het chalet. Te veel adrenaline in ons lichaam om nog even te slapen. We gaan dus maar ontbijten. De rest van de ploeg is inmiddels ook wakker. Het blijft een eer om samen met fietslegende Joop Zoetemelk aan de ontbijttafel te schuiven.
Frits Barend en Frank du Mosch zijn ook uit de veren, dus de grappen zijn niet van de lucht. Iets later komt Eric Kuiper binnen lopen. Hij overleefde twee keer leukemie en mocht als luisteraar mee met ons team van BN’ers, hij oogt toch een beetje gespannen.10.00 uur Samen met Frank du Mosch en Joop Zoetemelk verlaat ik het chalet. We gaan in de auto richting de voet van de Alpe d’Huez, met in ons kielzog de cameraploeg van EenVandaag die Joop de hele week volgt.
10.45 uur Wat een drukte op de camping onderaan de berg. Renners die net starten aan de klim, anderen die voor de zoveelste keer naar beneden komen. En supporters, heel veel supporters. Als wij proberen te parkeren ontstaat er een kleine chaos. Als Joop Zoetemelk uitstapt willen verschillende Franse en Nederlandse cameraploegen hem filmen, omstanders vragen hem om handtekeningen en willen met hem op de foto. Ondertussen raak ik in paniek: ik ben mijn fietskleren vergeten!! Ik probeer Joop te bereiken, ik verwacht dat hij als echte fietser wel meerdere fietssetjes bij zich zal hebben. Ik kijk hem heel lief aan, en zoals ie is, kijkt hij heel lief terug. Wat een geluk: ik mag in het shirt en het broekje van een Nederlandse Tour d’ France winnaar de Alpe d’Huez beklimmen!!
11.15 uur Frank du Mosch, Joop Zoetemelk en ik beginnen aan de eerste klim. Joop kent iedere bocht, iedere scheur in het asfalt en de berg kent hem. Frank en ik gaan echter voor het eerst helemaal omhoog. Joop adviseert en moedigt aan, net als al die Nederlanders langs de kant van de weg. “Joopie, Joopie, Joopie!” Ik geniet, maar ondertussen ben ik in mijn hoofd bezig met de uitzending voor de middag. Collega Sven Stijnman belt vanuit Hilversum. Hij wil het nummer van staatssecretaris van Volksgezondheid Jet Bussemaker die om 17.45 door Bert telefonisch geïnterviewd gaat worden over onze actie voor KWF Kankerbestrijding. Omdat ik dat van te voren had geregeld, had ik ook het nummer. Hijgend en zwetend geef ik het nummer aan hem door. Ja, da’s wel even anders dan werken vanaf het Hilversumsebureau, zo fietsend met soms zelfs 11% stijgingspercentage.
13.00 uur Na een aantal stops voor interviews met onder andere Studio Sport, EenVandaag en Radio 1, komen we boven. Frank is zo blij als een kind en valt Joop en mij om de nek. Ik maak snel wat foto’s om ze direct per telefoon door te mailen naar Twitter en de krant Gooi en Eemlander.
16.00 uur Alle renners van team Knooppunt Kranenbarg hebben zich bij me gemeld. Zij zijn er klaar voor. Ze hebben er zo’n zin in, dat ze nu al willen starten met de finale klim. Maar dat is niet de afspraak ze moeten wachten tot 17.00 uur dan gaan we hun klim live op radio 2 verslaan.
Ondertussen test ik de verbindingen met Hilversum en bel ik heen en weer met presentator Bert Kranenbarg en samensteller Lennart van Dijk die boven op de top van de berg bij de geïmproviseerde openlucht studio aan het voorbereiden zijn. Om ons heen wordt het drukker en drukker, want een hoop Alpe d’Huzessers willen in onze uitzending samen met Joop Zoetemelk naar boven fietsen.
16.45 uur Ik zit nog niet eens op de fiets, maar zweet me rot. De verbinding via de Comrex met Hilversum werkt niet. De weg is inmiddels al speciaal op mijn verzoek afgezet, zodat onze prominente renners veilig kunnen starten. Zij staan op de fiets, schouder aan schouder klaar voor de start. Toch moeten zij nog op mij wachten, soms is er heel even een verbinding met Hilversum, maar hij is nog niet zoals ie zijn moet: stabiel, constant en mèt retourgeluid. Grote stress aan beide kanten van de lijn…
16.50 uur Met m’n fiets leunend tegen mijn been, mijn telefoon aan mijn ene oor, de koptelefoon op het andere, in mijn rechterhand de Comrex èn mijn rugzak, geef ik uiteindelijk het startschot: “Ze staan er klaar voor!! Ik zie een lachende Joop Zoetemelk, ik zie een wat gespannen Frits Barend, Eric Kuiper een zenuwachtige glimlach. Ze staan er helemaal klaar voor met de zon op hun hoofd. Daar boven de top van de berg. En we gaan nu rijden, jongens voor 100.000 euro. We gaan het doen, we gaan naar de top!!”
17.15 uur De uitzending is inmiddels begonnen en samen met Joop, Eric en Frits fiets ik de eerste bochten, het steilste stuk van de klim. Voor ons fietsen Adrie van der Poel en Nico Rienks, zij hebben de beste benen. Achter ons Frank du Mosch, hij kan het tempo nu al niet meer bijhouden. De bergen maakten een enthousiast kind van hem, want hij ging deze dag dan ook al twee keer eerder helemaal omhoog met zijn fiets. Ondertussen bel ik met de regisseur in Hilversum, Jarko Meurs, om te overleggen. In mijn rechterhand heb ik de microfoon die via een dikke draad verbonden is met het zendapparaat in mijn rugzak. Hij wil dat ik ‘live ga’. Snel fiets ik wat vooruit. Ik spring van mijn fiets, haal de zender uit mijn rugzak, start de verbinding, doe hem terug in mijn rugzak en spring weer op mijn fiets. In mijn oortje hoor ik nu dat ik nog 20 seconden heb voordat ik in de uitzending ben. Snel fiets ik naar Eric Kuiper. Hij weet wat de bedoeling is, blijft naast me fietsen en vertelt hoe zwaar het is. Het eerste live-gesprek is een feit. Eric zegt dat ie het warm heeft, maar dat hij goede hoop heeft op de afloop. Ik ben zo enorm trots op hem, hij doet het zo goed!! Fietsers om hem heen, reiken hem sponsjes met water aan te verkoeling, Eric kan door de vele chemokuren namelijk niet meer zweten. Drie bochten onder ons fietsen Frits en Joop en ver, heel ver achter ons fiets Frank du Mosch.
17.40 uur De Comrex heeft tussen bocht 15 en 10 geen bereik, omdat de rotsen ervoor zitten. Ik interview nu dus maar telefonisch.
Frits Barend: “Dit is echt genieten! Het enige dat ik voel is, gek genoeg, mijn rug.”18.05 uur Mijn benen voel ik nog niet, gelukkig. Wel ben ik doorweekt van het zweet. Telkens moest ik op en afstappen om verbinding met Hilversum te maken. Telkens moest ik hard vooruit fietsen of dalen om de klim van onze renners te kunnen verslaan. Ik interview Eric voor het laatst vanaf de fiets terwijl hij de top van de berg in de verte ziet liggen. Nog een keer moedig ik hem aan. Dan moet ik hem laten lopen, hij gaat de top halen, ik moet naar de anderen afdalen om te kijken hoe de benen daar aanvoelen en rond draaien.
18.15 uur In mijn oortje hoor ik Bert in de uitzending vertellen dat ons doel bereikt is: we hebben 100.000 euro binnengehaald voor het goede doel!!
Ik schreeuw het uit, iedereen om ons heen moet dit horen! Frits, Joop en ik krijgen schouderklopjes van andere renners die om ons heen rijden.18.20 uur Frits Barend heeft nog steeds een hele mooie tred. Joop Zoetemelk fiets naast hem, geeft advies en vertelt anekdotes. Af en toe ga ik tussen ze in fietsen om live-verslag te kunnen doen. Wanneer zij nog drie bochten voor de finish zijn, moet ik omdraaien om Frank du Mosch te gaan zoeken. Met hoge snelheid daal ik de berg af. En dat is met zo’n bezweet lichaam heel erg koud. Slechts met één hand kan ik maar remmen, want in mijn andere hand zit nog steeds de microfoon.
18.30 uur Frank fiets in bocht 10. Hij heeft nog een lange weg te gaan, maar kan geen woord meer uitbrengen. Als hij afstapt vraag ik omstanders om energiedrank en water voor hem. Samen gaan we verder. In mijn linkerhand een flesje energiedrank, mijn rechterhand –die met de microfoon- op de rug van Frank. Opeens breekt Bert in op de uitzending, Eric Kuiper heeft de eindstreep gehaald!
Ik krijg er kippenvel en natte ogen van. Jarenlang vocht hij tegen leukemie, gesteund door zijn lieve vrouw Gwenda en kinderen Rick en Manouk. Nu staan zij boven klaar om hem op te vangen, om hem te omhelzen, om zijn heldendaad te vieren.18.50 uur Het einde van de uitzending nadert. Frank en ik realiseren ons, dat hij net niet optijd boven zal zijn. Ik vertel het hijgend in de uitzending. Frank’s benen komen nauwelijks meer rond, alle energie is daaruit verdwenen. Hij kan niet meer praten, zijn wiel zwabbert een beetje.
18.59 uur. Frank heeft de eindstreep gehaald! Hij is helemaal kapot. Het publiek en zijn teamgenoten applaudisseren! Als ik Eric met een grote glimlach zie staan naast zijn zoon, schiet ik weer vol. We omhelzen elkaar, net als de andere teamleden.
Iedereen is zo enorm blij, er zit een bijzondere energie in de lucht!19.15 uur Samen met Frits Barend trek ik mijn regenjas aan, die ons tegen de kou moet beschermen. We gaan afdalen. De rest gaat met busjes naar beneden. In bocht 14 stoppen we. We maken foto’s van het diepe dal met de slingerende weg onder ons. Tijdens het dalen steken we in iedere bocht onze duim in de lucht om de verkeersregelaars met hun vlaggen te bedanken voor hun vrijwillige inzet. Als we eenmaal beneden zijn zetten we onze fiets tegen het huisje bij de ingang van de camping. Moe maar heel erg voldaan plof ik op de bank. Ik zet, nu pas, de inmiddels gloeiend hete Comrex uit.
vrijdag 1 mei 2009
Op naar de Alpe d'Hu6
Doneer hier!
Update: Op Hemelvaartsdag heb ik tijdens de 2 uur durende uitzending van Knooppunt Kranenbarg 6X de Cauberg beklommen samen met Eric Kuiper, glimlachende vechter, ter voorbereiding op Alpe d'Huzes. Beluister het HIER
Ik ga mee als verslaggever voor Radio 2 naar de Alpe d'HuZes. Dat is een goede doelenactie voor wielrenners. Individuele renners en teams beklimmen de Alpe d'Huez minstens 6 keer op één dag. Ze laten zich sponsoren en het geld dat ze binnenhalen wordt gebruikt voor de overwinning op kanker. Vorig jaar bedroeg de opbrengst meer dan 3,5 miljoen euro. Dít jaar is het streven 6 miljoen euro. Het programma waarvoor ik werk, Knooppunt Kranenbarg, doet dit jaar ook mee met een team. We hopen een ton op te halen voor het goede doel.
Ons team bestaat uit televisie-presentator Frits Barend, oud-wielrenner Adrie van der Poel, radio-presentator Frank du Mosch, oud-roeier Nico Rienks, oud-wielrenner Joop Zoetemelk en radio 2-luisteraar Eric Kuiper.
Steun ons door te doneren. Dat gaat makkelijk en veilig via iDeal op onze pagina op de Alpe d'HuZes-site .
Kun je of wil je geen geld overmaken via iDeal? Stort dan een bijdrage op rekeningnummer 37.31.46.116 van stichting Alpe d'HuZes in Everdingen. Vergeet niet te vermelden dat het voor Team Knooppunt Kranenbarg is.
Als iedere luisteraar 6 euro doneert en 6 andere mensen vraagt hetzelfde te doen...die dat op hun beurt ook weer aan 6 anderen vragen, hebben we die 100-duizend euro zo binnen. Help ons alsjeblieft.
Ter voorbereiding vroeg ik Cor van Panhuis, fysiotherapeut van wielrentalent Robert Gesink, om tips voor de zware klim.
Ook arts van het Rabobank wielerteam, Gert Wielink, vroeg ik om adviezen.
Update: Op Hemelvaartsdag heb ik tijdens de 2 uur durende uitzending van Knooppunt Kranenbarg 6X de Cauberg beklommen samen met Eric Kuiper, glimlachende vechter, ter voorbereiding op Alpe d'Huzes. Beluister het HIER
Ik ga mee als verslaggever voor Radio 2 naar de Alpe d'HuZes. Dat is een goede doelenactie voor wielrenners. Individuele renners en teams beklimmen de Alpe d'Huez minstens 6 keer op één dag. Ze laten zich sponsoren en het geld dat ze binnenhalen wordt gebruikt voor de overwinning op kanker. Vorig jaar bedroeg de opbrengst meer dan 3,5 miljoen euro. Dít jaar is het streven 6 miljoen euro. Het programma waarvoor ik werk, Knooppunt Kranenbarg, doet dit jaar ook mee met een team. We hopen een ton op te halen voor het goede doel.
Ons team bestaat uit televisie-presentator Frits Barend, oud-wielrenner Adrie van der Poel, radio-presentator Frank du Mosch, oud-roeier Nico Rienks, oud-wielrenner Joop Zoetemelk en radio 2-luisteraar Eric Kuiper. Steun ons door te doneren. Dat gaat makkelijk en veilig via iDeal op onze pagina op de Alpe d'HuZes-site .
Kun je of wil je geen geld overmaken via iDeal? Stort dan een bijdrage op rekeningnummer 37.31.46.116 van stichting Alpe d'HuZes in Everdingen. Vergeet niet te vermelden dat het voor Team Knooppunt Kranenbarg is.
Als iedere luisteraar 6 euro doneert en 6 andere mensen vraagt hetzelfde te doen...die dat op hun beurt ook weer aan 6 anderen vragen, hebben we die 100-duizend euro zo binnen. Help ons alsjeblieft.
Ter voorbereiding vroeg ik Cor van Panhuis, fysiotherapeut van wielrentalent Robert Gesink, om tips voor de zware klim.
Ook arts van het Rabobank wielerteam, Gert Wielink, vroeg ik om adviezen.
donderdag 23 april 2009
Do I need to say more..
Ik kan het me nog goed herinneren. Een paar jaar geleden heb ik meegedaan aan de Batavierenrace. Een estafetteloop van Nijmegen naar Enschede voor studenten. Ik had niet echt getraind van te voren. Sterker nog, het moet zo'n beetje de eerste keer zijn geweest dat ik hardloopschoenen (geleend) aan had om ze ook voor dat doeleinde te gebruiken. Toen het echt goed donker was rond een uur of 3 's nachts was ik aan de beurt. 9,4 km lopen in de buurt van de Duitse grens bij Emmerich. En o o o wat ging ik hard. Ik vond het fantastisch! Zo gaaf dat ik bij de wissel in Dinxperlo weer in het busje ben gedoken om 's middags nog een keer hard te gaan lopen. En o o o wat had ik de volgende dag een spierpijn. Ik kon twee dagen lang geen stap verzetten.
Komend weekend is de 37ste editie van de Batavierenrace. Ik loop niet mee.
Nee, ik ga er verslag van doen! Na ja, laat dat uitroepteken maar weg, want ik moet er wel om 5 uur voor uit mijn bed..
Waarom? Omdat ik via het roemruchte Twitter ontdekte dat een aantal enthousiastelingen een heel leuk plan hebben: Bataradio
Ik ga dus verslag doen. En doe dat ook op radio 2 (ja, ja, mijn debuut) in het programma Plaza van de NCRV.
Het resultaat:
Komend weekend is de 37ste editie van de Batavierenrace. Ik loop niet mee.
Nee, ik ga er verslag van doen! Na ja, laat dat uitroepteken maar weg, want ik moet er wel om 5 uur voor uit mijn bed..
Waarom? Omdat ik via het roemruchte Twitter ontdekte dat een aantal enthousiastelingen een heel leuk plan hebben: Bataradio
Ik ga dus verslag doen. En doe dat ook op radio 2 (ja, ja, mijn debuut) in het programma Plaza van de NCRV.
Het resultaat:
dinsdag 10 maart 2009
kris kras door Nederland
Van Amsterdam naar Amerongen naar Hindeloopen en via de Afsluitdijk terug naar Amsterdam. En dat allemaal om 3 gesprekken op te nemen met inspirerende dwarse denkers. Waarom? De regering zit deze weken vrijwel dagelijks in crisisberaad bij elkaar om een pakket maatregelen samen te stellen waarmee we de economische recessie het hoofd moeten bieden. Ik wilde de regering graag een handje helpen. Daarom heb ik voor BNR Nieuwsradio drie dwarse denkers gevraagd om een weekend na te denken over adviezen voor het kabinet. Zondagmiddag ben ik de heren gaan op zoeken om met hen te spreken over hun oplossingen.
Joop Alberda trof ik aan klussend onder zijn schitterende zeilboot in een loods in Hindelo0pen. De succesvolle volleybalcoach bij de Olympische Spelen in 1996, merkt dat de crisis veel mensen bezighoudt. Beluister het hier.
Volgens hoogleraar Klimaatverandering Pier Vellinga,
die ik aan het water in Amerongen sprak, is de recessie een kans om Nederland duurzamer te maken. Beluister het interview met hem hier.
Bas Vos is directeur van de Amsterdamse Taxi Centrale, hij heeft al vaker met het bijltje moeten hakken. Beluister het gesprek hier.
Joop Alberda trof ik aan klussend onder zijn schitterende zeilboot in een loods in Hindelo0pen. De succesvolle volleybalcoach bij de Olympische Spelen in 1996, merkt dat de crisis veel mensen bezighoudt. Beluister het hier. Volgens hoogleraar Klimaatverandering Pier Vellinga,
die ik aan het water in Amerongen sprak, is de recessie een kans om Nederland duurzamer te maken. Beluister het interview met hem hier.Bas Vos is directeur van de Amsterdamse Taxi Centrale, hij heeft al vaker met het bijltje moeten hakken. Beluister het gesprek hier.
dinsdag 3 maart 2009
Romantische Boekhouder
Hoe te handelen? Het is 23.30 uur, over een half uur komt er een einde aan mijn dienst als avondredacteur en ik moet nog een bijdrage maken over een boek dat de volgende dag gaat verschijnen. Dat probleem had ik gisteravond. Op mijn scherm twee pdf bestanden met daarin de 404 pagina’s tellende memoires van Gerrit Zalm: De Romantische boekhouder.
Er zit nog een embargo op de tekst, dus afkijken bij anderen zit er even niet in. Een stagiair heeft gelukkig de eerste 94 pagina’s al gescand op nieuws. Dat levert leuke anekdotes op, maar geen groot nieuws. Zalm’s ogen gaan twinkelen als het over ’t ministerie gaat, zegt zijn vrouw. Zalm die nu niet meer zonder keurig zwartpak de straat op lijkt te gaan, kreeg in het begin commentaar op zijn ‘sjofele’ kledingkeuze. En Zalm is ooit voor een jeugdige diefstal veroordeeld tot het betalen van een boete van een paar tientjes.
Maar ja, moet je dat allemaal gaan opsommen voor de luisteraar? En belangrijker: mis ik niet de sappige details die nieuws kunnen opleveren? Ik scan snel de hoofdstukken waarvan ik verwacht dat er nieuws te halen is. 'Minister van Financiën: alles voor het eerst.' En het hoofdstuk: 'Rollen in de politiek: niet één pot nat...'
Om 01.35 uur lees ik mijn tekst voor, zittend in een kleine warme opnameruimte van BNR. Het volgende nieuws heb ik duidelijk over het hoofd gezien, al vind ik het niet wereldschokkend: “Voor de buitenstaander was het niet bekend, maar Gerrit Zalm dreigde tijdens zijn ministerschap van Financiën binnenskamers zeker twee keer met aftreden om zijn zin te krijgen.”
Ik heb de luisteraars nog over iets anders niet geïnformeerd. Het boek is best lezenswaardig, maar het barst van de onaffe zinnen.
Er zit nog een embargo op de tekst, dus afkijken bij anderen zit er even niet in. Een stagiair heeft gelukkig de eerste 94 pagina’s al gescand op nieuws. Dat levert leuke anekdotes op, maar geen groot nieuws. Zalm’s ogen gaan twinkelen als het over ’t ministerie gaat, zegt zijn vrouw. Zalm die nu niet meer zonder keurig zwartpak de straat op lijkt te gaan, kreeg in het begin commentaar op zijn ‘sjofele’ kledingkeuze. En Zalm is ooit voor een jeugdige diefstal veroordeeld tot het betalen van een boete van een paar tientjes.
Maar ja, moet je dat allemaal gaan opsommen voor de luisteraar? En belangrijker: mis ik niet de sappige details die nieuws kunnen opleveren? Ik scan snel de hoofdstukken waarvan ik verwacht dat er nieuws te halen is. 'Minister van Financiën: alles voor het eerst.' En het hoofdstuk: 'Rollen in de politiek: niet één pot nat...'
Om 01.35 uur lees ik mijn tekst voor, zittend in een kleine warme opnameruimte van BNR. Het volgende nieuws heb ik duidelijk over het hoofd gezien, al vind ik het niet wereldschokkend: “Voor de buitenstaander was het niet bekend, maar Gerrit Zalm dreigde tijdens zijn ministerschap van Financiën binnenskamers zeker twee keer met aftreden om zijn zin te krijgen.”
Ik heb de luisteraars nog over iets anders niet geïnformeerd. Het boek is best lezenswaardig, maar het barst van de onaffe zinnen.
maandag 2 februari 2009
Let us speak English now!
Op de Nederlandse universiteiten maakt het Nederlands snel plaats voor het Engels. Terwijl in Frankrijk slechts twee procent van alle masteropleidingen Engelstalig is, roepen wij in Nederland heel hard: Away with us! Ongeveer de helft van de in totaal 1170 masteropleidingen in Nederland is geheel of gedeeltelijk Engelstalig volgens de SKI-database 2007 van onderzoeksbureau Choice. Terwijl Nederlands, volgens de wet op het hoger onderwijs, verplicht is aan hogescholen en universiteiten. Koploper is de Universiteit Maastricht die vorig jaar zelfs de naam heeft veranderd in Maastricht University. Al stuitte dat ook op protest. Aan rector magnificus Gerard Mols vroeg ik wat het betekent dat het Nederlands aan de academie verdwijnt?
zondag 1 februari 2009
2500 onderduikers
In het christelijke dorp Aalten zaten in de Tweede Wereldoorlog 2500 onderduikers en dat terwijl er maar 13000 inwoners waren. Dat is meer dan waar ook in Nederland. En of dat nog niet genoeg is werd er in Aalten ook nog aan honderden geëvacueerde Scheveningers en NSB'ers een onderdak geboden.
Ik groeide op in het dorp. Toch had ik tot mijn verbazing, tot voor kort nog nooit iets gehoord over dit bijzondere gegeven. Nadat iemand mij hierover vertelde, vroeg ik mij voortdurend af waarom er zo enorm veel onderduikers in Aalten waren. De Aaltenaren deden het uit naastenliefde, zeggen ze. Ze zagen het als hun Christenplicht. Nooit is er echter onderzocht wat de werkelijke reden is voor het hoge percentage onderduikers. Zelfs bij het NIOD konden ze over 'het waarom' geen uitsluitsel geven. Daarom ben ik terug gegaan om een antwoord te vinden op mijn vraag.
Nog meer mooie foto's van Uli Benke
Ik groeide op in het dorp. Toch had ik tot mijn verbazing, tot voor kort nog nooit iets gehoord over dit bijzondere gegeven. Nadat iemand mij hierover vertelde, vroeg ik mij voortdurend af waarom er zo enorm veel onderduikers in Aalten waren. De Aaltenaren deden het uit naastenliefde, zeggen ze. Ze zagen het als hun Christenplicht. Nooit is er echter onderzocht wat de werkelijke reden is voor het hoge percentage onderduikers. Zelfs bij het NIOD konden ze over 'het waarom' geen uitsluitsel geven. Daarom ben ik terug gegaan om een antwoord te vinden op mijn vraag.
Nog meer mooie foto's van Uli Benke
Simpele bakstenen?
Op een half uur fietsen vanuit het historische centrum van Amsterdam ligt in het Westelijk havengebied de Monumentenwerf. Een dikke hoge betonmuur beschermt het terrein vol hout en stenen tegen inbraak. Want het is niet zomaar oude troep die er wordt opgeslagen. De bakstenen, houten balken en granieten walkanten zijn kostbaar en kunnen worden gebruikt bij restauraties in het historische centrum. Voor Wout Veldhoen projectmanager en materiaaldeskundige is het verzamelen van oude stenen en hout een passie.
maandag 19 januari 2009
"Het enige dat ze hier kopen.. bier"
In Betondorp (Amsterdam) werkt Batim Cincil, eigenaar van de A-Markt, met veel energie aan de verbouwing van zijn buurtwinkel. Ondertussen is hij druk met zijn klanten. Samen vertellen zij het verhaal van de buurtsuper in de wijk in deze korte radiodocumentaire gemaakt voor de site Biografie van Amsterdam.
Buurtsuper A-Markt is gevestigd aan de Brink in Watergraafsmeer, een wijk in Amsterdam-Oost die ook wel ‘Betondorp’ wordt genoemd. In 1996 nam de huidige eigenaar, Batim Cincil, de al bestaande buurtsuper over.
Betondorp
Eigenaar Batim Cincil nam in 1996 de A-Markt over van de vorige eigenaar. Vooral oude buurtbewoners komen hun kostje halen bij de buurtsuper. Echter, sinds de renovaties in Betondorp verandert met het bewonerssegment, ook het klantenbestand van de buurtwinkel. Steeds meer jonge mensen, of yuppen zoals Batim ze noemt, trekken naar Betondorp en doen boodschappen bij de A-Markt. De eigenaar wil hier op inspelen door de A-Markt uit te breiden met een speciaal convenience-assortiment, met kant-en-klare maaltijden. Tevens moet er ook plaats komen voor een slijterijafdeling, want alcohol, en dan met name blikken bier, gaan als zoete broodjes over de toonbank.
Batim en zijn vrouw Arzu hebben het pand van de groenteboer die naast de A-Markt zat, al in april 2008 gekocht. Het kost echter veel tijd en moeite om de vergunningen voor de verbouwing rond te krijgen. Verwacht wordt dat tegen de zomer van 2009 de A-Markt uitgebreid zal zijn en een twee keer zo groot oppervlak zal beslaan.
Buurtsuper A-Markt is gevestigd aan de Brink in Watergraafsmeer, een wijk in Amsterdam-Oost die ook wel ‘Betondorp’ wordt genoemd. In 1996 nam de huidige eigenaar, Batim Cincil, de al bestaande buurtsuper over.
Betondorp
Eigenaar Batim Cincil nam in 1996 de A-Markt over van de vorige eigenaar. Vooral oude buurtbewoners komen hun kostje halen bij de buurtsuper. Echter, sinds de renovaties in Betondorp verandert met het bewonerssegment, ook het klantenbestand van de buurtwinkel. Steeds meer jonge mensen, of yuppen zoals Batim ze noemt, trekken naar Betondorp en doen boodschappen bij de A-Markt. De eigenaar wil hier op inspelen door de A-Markt uit te breiden met een speciaal convenience-assortiment, met kant-en-klare maaltijden. Tevens moet er ook plaats komen voor een slijterijafdeling, want alcohol, en dan met name blikken bier, gaan als zoete broodjes over de toonbank.
Batim en zijn vrouw Arzu hebben het pand van de groenteboer die naast de A-Markt zat, al in april 2008 gekocht. Het kost echter veel tijd en moeite om de vergunningen voor de verbouwing rond te krijgen. Verwacht wordt dat tegen de zomer van 2009 de A-Markt uitgebreid zal zijn en een twee keer zo groot oppervlak zal beslaan.
zaterdag 17 januari 2009
Tolerantie
De definitie in de Dikke van Dale van tolerantie luidt: “verdraagzaamheid jegens anders denkende”. Een brede benadering die terug te horen is in de radiodocumentaire gemaakt voor de site Biografie van Amsterdam. Wie zijn deze andersdenkende? Wie is de één en wie is de ander? In de documentaire komen verschillende Amsterdammers aan het woord zij spreken over de betekenis van tolerantie in hun dagelijks leven. Wat verstaan zij onder tolerantie in relatie tot een voor hen bekend en belangrijk monument? Burgemeester Cohen heeft meerdere toespraken gehouden bij deze monumenten. In de documentaire is een reflectie van de burgemeester te beluisteren op citaten uit deze toespraken en op het begrip tolerantie. Hij gaat dieper in op de veranderde tolerantie van de Amsterdammer gedurende zijn burgemeesterschap.
Amsterdam staat bekend als een tolerante stad. Door de moord op Theo van Gogh op 2 november 2004 kwamen de verhoudingen tussen burgers in de stad op scherp te staan. De moord vormt dan ook een venster in de canon van Amsterdam. Burgermeester Cohen verwijst in zijn nieuwjaarstoespraak van 2009 naar de Amsterdamse traditie van tolerantie, creativiteit en diversiteit. Hij geeft aan dat we die vrijheden moeten koesteren en tegelijkertijd de grenzen ervan moeten bewaken. In diverse toespraken bij monumenten als de Schreeuw, de Dokwerker en het Auschwitzmonument legt Cohen verbanden tussen hoe Amsterdam in het verleden omging met andersdenkende en hoe dit in het heden gebeurt.
Amsterdam staat bekend als een tolerante stad. Door de moord op Theo van Gogh op 2 november 2004 kwamen de verhoudingen tussen burgers in de stad op scherp te staan. De moord vormt dan ook een venster in de canon van Amsterdam. Burgermeester Cohen verwijst in zijn nieuwjaarstoespraak van 2009 naar de Amsterdamse traditie van tolerantie, creativiteit en diversiteit. Hij geeft aan dat we die vrijheden moeten koesteren en tegelijkertijd de grenzen ervan moeten bewaken. In diverse toespraken bij monumenten als de Schreeuw, de Dokwerker en het Auschwitzmonument legt Cohen verbanden tussen hoe Amsterdam in het verleden omging met andersdenkende en hoe dit in het heden gebeurt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
